วันนี้ดูอากาศมั้นครึ้ม สงสัยฝนจะตก ตกมาก็ดี อยากฟังเสียงอึ่งอ่าง (มีที่ไหนเล่า...ในบางกอกเนี่ย)เมื่อคืนตื่นมาปิดพัดลมเพราะมันหนาว แล้วก็ตื่นมาเปิดอีกเพราะมันร้อน ยังไงของมันเนี่ย ไม่ใช่กบนะ จะได้เปลี่ยนแปลงอุณหภูมิตามได้ง่ายๆ นี่ก็ลุ้นๆอยู่ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวเราป่วยตามคนรอบข้างไปซะที แต่ก็ยังดีที่ไม่เป็นไร อิอิอิ เมื่อเช้าตื่นมาไอแค็กๆ (2ครั้ง)แล้วก็คัดจมูก แต่สายๆมาก็หาย...โล่งอกไป แล้วที่โคโลราโดที่ว่าหิมะถล่มเนี่ยก็น่ากลัวอ่ะ ดีที่ไม่มีใครตาย ที่อังกฤษก็ฝนตกจนบอลเอฟเอคัพ (C) บางคู่ต้องงดไปซะยังงั้น ส่วนที่จังหวัดชัยภูมิอากาศต่ำสุด 10 องศากว่าๆเป็นแชมป์ของประเทศในตอนนี้...ขอบอก
แต่จะว่าไปมนุษยชาติก็ทนกันมาสืบทอดเชื้อสายบรรพบุรุษมานานแล้วล่ะนะ กี่ปีหว่า???คงไม่สูญพันธุ์กันง่ายๆหรอก จริงป่ะ
แต่ที่ว่ามามันยังไม่เกี่ยวกะหัวข้อตรงไหนเลยว่าป่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าช่วงนี้มันเป็นโรคติดทีวีโดยเฉพาะเสาร์-อาทิตย์ในภาวะที่โลกภายนอกเสี่ยงกับระเบิดเยี่ยงนี้ อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน คงดีที่สุด ไม่เปลืองตังค์ด้วย หิวขึ้นมาก็กลิ้งไปเสียบปลั๊ก เทน้ำ แกะห่อไวไวซะ แล้วก็กลิ้งมาดูทีวีต่อ รายการที่ดูไม่เจาะจงใดๆ แต่เวลาตื่นมามันมักจะตรงกะเรื่อง"มิรุโม่ภูตจิ๋วจอมป่วน"ไม่ก็"โคนัน"พอดี เพราะเราชอบสแตนด์บายไว้ที่โมเดิ้นไนน์ทีวีนั่นเอง เหตุผลง่ายๆคือมันมีแค่ 3 ช่อง (5 7 และ9) ก็หลับๆตื่นๆดูไป แล้วก็มาตาสว่างตอนไอ้โคนันมันจะเฉลยตัวคนร้าย (เออ...รอมานาน)แล้วก็รายการจอโลก บันทึกโลก เทือกๆนี้แหละ พอตอนเที่ยงก็จะเป็นรายการ 7 สีคอนเสิร์ต(ดูเฉพาะวันที่นักร้องที่ชอบมาออกเท่านั้น...เช่น เมย์ เกิร์ลลี่ เบอร์รี่ เหมือนตูได้ดูหนังโป๊ไปในตัว)ตอนบ่ายมักจะหลับ จำไรไม่ค่อยได้
แต่วันอาทิตย์นี่ตอนบ่ายน่านอนที่สุด เพราะมันมีรายการมวย โคตรน่าเบื่อที่มันมาพร้อมกัน 2 ช่อง มาตื่นอีกทีตอนดูสุวนันท์ใน 07 โชว์ (แต่ไม่เคยโหวตนะ...เปลือง) หลังจากนั้นก็จะเป็นก้านกล้วย 7มหัศจรรย์ และเกมทศกัณฑ์เด็ก (น้องแพรดูเพลินกว่าไอ้คนก่อนตั้งเยอะ)
ทั้งหมดที่ว่ามาเนี่ยชอบสารคดีที่สุด ไม่ว่าจะสาระคดีสัตว์โลก คนค้นคน หลุมดำ สารคดีท่องเที่ยว ร้านอาหาร มันทำให้รู้ว่า"ความจริงชีวิตกูก็ไม่ได้แย่ที่สุดล่ะวะ!" ตัวอย่างเช่น เพนกวินจักรพรรดิตัวผู้กกไข่เป็นเวลา 3 เดือนโดยปราศจากอาหารท่ามกลางอุณหภูมิ -10 องศา ขณะที่ตัวเมียว่ายน้ำไปหาอาหารมาให้ลูกที่กำลังจะฟักออกจากไข่มาลืมตาดูโลก ขณะที่พ่อและลูกตั้งตารออาหารอยู่นั้น ตัวแม่ต้องผจญกับการต้องหลบเลี่ยงการเป็นเหยื่อฝูงสิงโตทะเลที่มันก็ต้องอยู่รอดเช่นกัน บางตัวปีก(ที่บินไม่ได้อยู่แล้ว)ขาดวิ่น และบางตัวตายไปเป็นอาหารสิงโตทะเล ตัวที่อยู่รอดปลอดภัยมาได้ต่างนำอาหารไปให้ลูกที่เพิ่งเกิด ส่วนตัวพ่อ...อดกิน ต้องส่งต่อลูกให้กับตัวแม่ แล้วเดินทางไปหาอาหารเป็นระยะทาง 60 ไมล์ (เออ...แม่น่าจะเอามาเผื่อพ่อมั่งนะ) ชาติหน้าฉันใดถ้าจะเกิดใหม่ อย่าเป็นเพนกวินจักรพรรดิละกัน หึหึ...
แถมอีกตัวอย่าง ทีนี้ในเมืองนะ ในซิดนีย์ ฝูงหมีโคอาล่า(ออกเสียงตามคนพากษ์)ซึ่งมีนิสัยชอบทำอะไรเดิมๆต้องเสี่ยงกับภัยในเมืองต่างๆนานา เช่น ไฟฟ้าชอร์ต รถชน มลพิษ สัตว์ชนิดนี้มันจะไม่ย้ายที่อยู่เด็ดขาดไม่ว่าสิ่งแวดล้อมจะเป็นยังไง มันจะข้ามถนนที่เดิมเสมอต่อให้เพิ่มเลนมันก็จะข้าม ถ้าเส้นทางที่มันเคยหาอาหารมีบ้านมาสร้างขวางอยู่มันก็ก็จะปีนหลังคาไป...เห็นแล้วเศร้าแทนจริงๆ
ดังนั้น...เราก็ไม่ควรบ่นใช่มั้ยเนี่ย กลับไปนอน"เปิดพัดลมห่มผ้า"ดีกว่า อิอิ ^_^
